Petak, 30. ožujka 2012. u 17h

Smrtno bolestan, nevidljivi narator, četrdesetogodišnji filmski redatelj, prisjeća se majke, a uz ta sjećanja vizualiziraju se i događaji koje je čuo, zamišljao ili sanjao, a koji su suprostavljeni povijesnom okviru datom u obliku dokumentarnih snimki.

Struktura u kojoj se prizori i događaji pretapaju, preklapaju i zrcale, miješajući prošlost i sadašnjost, tuđe i vlastite uspomene (pri čemu isti glumci tumače različite uloge), naglašava nužnost stalne modifikacije interpretativnih protokola. Sekvenca u kojoj staljinistička svijest tiskarsku grešku pretvara u čin subverzije zorno predočava totalitarnu opsjednutost jednoznačnim tumačenjem, ali i krhkost moći koja počiva na takvim premisama. Dok je službena sovjetska kritika film proglasila “elitističkim” i “hermetičnim”, sam redatelj u svojoj knjizi Klesanje u vremenu navodi pisma gledatelja koji su “dali smisao onome što sam radio i ojačali moje uvjerenje da put koji sam izabrao nije plod slučaja”.

(izvor: Filmska enciklopedija)